Rood. Ik zag heel veel rood.  Opeens, zomaar, van het ene op het andere moment.  Bloed.  Tijn gilde. ‘Tijn niks aan de hand. We gaan naar de dokter en die gaat het gewoon weer eventjes ‘maken’, zei ik. Zo stabiel mogelijk. Ik werd een beetje duizelig.  Durfde het eigenlijk niet maar keek toch maar weer even naar die plek… het was er echt. Er zat een soort gat in de zijkant van m’n pols, best diep en groot. Ongeveer 1,5 cm. Bloed vloog eruit. Jeetje, hoe kan dat nou? Kalm. Kalm. Niet bang zijn.  ‘Niks aan de hand hoor Tijn even een handdoekje erop en dan gaan we naar de dokter, wat een bloed he jeetje, schrok je? gek he. Sjongejonge …’   Ik ratelde door, het stelde mij zelf ook wel gerust.  Alles om niet te denken aan de plek waar het bloed vandaan kwam. Alles om de plotseling opdoemende horrorachtige beelden weg te drukken van lijkwitte mensen die daar bloeden… als ze dood willen. Misselijkmakend brein, stop met denken. Kalm. Niks aan de hand San. ‘Niks aan de hand hoor Tijntje!’  mijn stem klonk net iets te hard.

Het zou mooi weer worden. Ik had besloten dat ik even alles achter elkaar ging doen wat nog moest, dan konden we daarna lekker gaan genieten. Buiten.  Ontbijtje hadden we net achter de rug. De vaatwasser moest alleen nog even uitgeruimd worden. Terwijl ik de borden in de kast zette, gleed mijn blik langs de vissenkom. Frank&Stein keken mij verwijtend aan. Kak! Die vissenkom, die zou ik eigenlijk gisteren al schoon maken. Doe ik dat gewoon nu gelijk even. Hop! Hier met die kom.

Tijn vindt de vissenkom schoonmaken leuk .Frank&Stein die keihard weg zwemmen als mama ze wil vangen. Hilarisch. Spartelende beestjes in de 2 seconden droogte tijdens de verhuizing naar de soeppan of een andere bak. Boeiend. 1x spartelde Frank zo hard in het netje dat hij eruit vloog op het aanrecht. Tijn keek zijn ogen uit, toen ik hem razendsnel in mijn handen greep en hem verwilderd weer terug in het water terug gooide.  ‘Wow mama, Frank ging vliegen!’.

Maar vandaag deed Frank dat even niet. Vandaag ging alles goed.  Onder begeleiding van een ratelende Tijn die, staand op een krukje aan het aanrecht, de vissen toesprak. Hij vertelde ze dat ze zo weer terug mochten naar huis. Ik gooide het vuile water in de gootsteen. Kraan aan. Spoelen.  Mijn ogen keken naar opzij terwijl mijn handen verder werkten. Tijn gooide zijn spongebob poppetje in het water ‘Frankie.. Steinnie komt ie!’  Zucht. ‘Tijhijnnnnn niet doen dan schrikken ze!’.  KNAL. Hoe, wat of waarom, ik weet het niet.  Een harde knal. Overal glas. En dat rood……een klein riviertje van rood vocht kronkelde zich een weg tussen de stukjes glas door, in de gootsteen.

Twee verdovingsspuiten, 4 hechtingen en een tetanus prik later was alles weer rustig. Het glas en het bloed waren ook weg. Rustig. Alleen nog even niet in mijn hoofd. Besef dat het ook anders had kunnen aflopen. Slechter, zoals de arts had gezegd, was er eventjes. Maar, wegens nutteloos bevonden gedachte, weer snel verworpen.

Tijn was binnen met de bal aan het spelen. Sinds het WK-voetbal op tv is, denkt hij ook dat hij een voetbalheld is. Iets te overtuigend. ‘3,2,1 GO!!!’ De bal vloog in een boog door de kamer tegen glazen vazen aan, waarachter ik net een kopje thee dronk. Glas vloog weer in stukjes door de lucht. Gelukkig naast me dit keer.  ‘Ohw.Ohw. Sorry mama!’

Ach ik vond die vazen toch niks, ze stonden in de weg. Ook weer opgelost. Gezien de commotie van vanmorgen gedroeg ik me wat gelaten. Scherven. Scherven glas vliegen hier vandaag ruimschoots in het rond.

Scherven die geluk gaan brengen. Natuurlijk. Sjit. Wat een geluk heb ik. Gehad. Dat ook.