Hij houdt een zwart steentje in zijn hand. “Dit is een maansteen”, zegt hij.
-”Oeh, dat klinkt bijzonder, hoe komen die hier?”
-”Die vallen ‘s nachts uit de lucht. Vanaf de maan natuurlijk”

-”Logisch. Maar als ik nu ‘s nachts naar buiten loop, krijg ik er dus eentje op mijn hoofd?”
“Neeehee, ze vallen alleen in de stadsspeeltuin, die is dicht ‘s nachts. Er liggen er daar heel veel”
-”Wauw. En hoe komen ze hier dan?”
Hij ziet een grotere zwarte steen, pakt hem op en twijfelt geen seconde over het antwoord.
-”Via de wind. Kijk, deze grote heeft veel wind nodig gehad om hier te komen, dat zie je omdat hij hier een beetje wit is.”
-”Helemaal vanaf de stadsspeeltuin in Hoorn naar Enkhuizen?”
-”Ja”
-”Dat is een lange reis”
-”Valt mee, vanaf de maan was het verder.”

De wind wappert door zijn witte haren, terwijl hij verder vertelt over de maanstenen en hoe ze hier komen. Ik geniet. Van de week gaan we maar eens naar de stadsspeeltuin. Deze magische plek moet herontdekt worden. Met windkracht 10, bij voorkeur.