Mijn magische juffrouw G.

Juffrouw G. was steevast gekleed in schots geruite minirokjes. Naar gelang de kleur van de ruitjes droeg ze er bijpassende coltruien op en completeerde ze haar ‘signature style’ met maillots in corresponderende tinten. Iedereen wist dat ze een buitenbeentje was, dat voelden we. Ze was anders, héél anders dan de rest. Een vrouw die haar emoties stevig onder controle had, ondoorgrondelijk. De zwarte aktetas, waarmee ze was vergroeid, versterkte deze strenge uitstraling. Menig keer hebben we over haar geroddeld en om haar gelachen.

Ooit stond ze een keer op de hoek aan het aanrecht in de lerarenkamer. Meester S. had een theedoek nodig en greep per ongeluk naar haar rokje. Een memorabel en hilarisch hoogtepunt als je 11 jaar bent. Er gebeurde nooit zoveel op de lagere school.
Ze gaf geschiedenis. Dit betekende dat ze dodelijk saaie verhalen over haar reizen naar Frankrijk ventileerde. De rest van de wereld hebben we pas in de brugklas mogen ontdekken.

Op een warme zomermiddag kreeg ik met een klein clubje blokfluitles van haar, na schooltijd. Het duurde even voordat ik alle gaatjes van de fluit kon afdekken met mijn vingers en het noten lezen was ook lastig, doch.. na een aantal lessen kon ik een versie van ‘Vader Jacob’ ten gehore brengen, waar de oorschelpen nog lang van natrilden. Tegen het einde van de zomer waren we geoefend genoeg om ‘Het zonnetje schijnt zo heerlijk schoon’ te fluiten, in canon.

Dat is waar de magie begon…. Terwijl wij onze longinhoud en speeksel in de keurig gelakte, houten blazers deponeerden en dit ‘vreugdevolle’ lied vertolkten, transformeerde juffrouw G. in een ander persoon. Ze schopte haar degelijke schoeisel uit en begon te huppelen in haar okergele maillot…te fladderen… door het lokaal, terwijl haar dirigentstok zwierig op de maat mee bewoog. Haar donkerbruine, hoornen bril zakte naar het puntje van haar neus en haar mondhoeken krulden omhoog in een zeldzame opwaartse beweging. Zelfs haar keurige scheiding begon wat onregelmatigheden te vertonen toen haar gehuppel hartstochtelijk overging in een dans, waarbij haar flink aanwezige bilpartij bevallige bewegingen maakte.
Opvallend is dat we er nooit om hebben gelachen . Nooit over hebben geroddeld. Ze deelde daar onze trots en haar passie.
Met kerstmis speelden we de sterren van de hemel in de aula, voor de hele school. In mijn beleving was onze ‘stille nacht’ de mooiste versie ooit.
Ik ben alles weer vergeten. De noten, de stand van mijn vingers op de blokfluit en de verhalen over Frankrijk. Maar haar niet. Haar nooit. Ze was geweldig.