Een briefje vliegt over mijn hoofd en landt op het tafeltje van Tijn in de klas. Ik zit daar samen met hem te kletsen voordat de schoolbel gaat. “Wat is dit nou weer mama?”, vraagt mijn ventje grijnzend. We vouwen het briefje open en er staat: ‘Tijn isz vlieft op Iris’. In rode stift, zonder spaties.
Lisa achter ons buldert van het lachen. Het is duidelijk dat dit schattige feeksje het briefje heeft geschreven. Tijn lacht ook. Gelukkig. “Ik ben niet velieft op Iris!” zegt hij. Iris hoort haar naam en kijkt om. “Dat heeft Lisa geschreven hoor, ik ben niet velieft”, roept hij nogmaals. Hij wappert met het briefje in zijn hand. Iris kijkt hem niet begrijpend aan.
Lucas -voor ons- wil ook wat kwijt. Hij vertelt dat Iris altijd kusjes geeft aan Tijn, bij het spelen op het plein en tijdens gym.

“Wat vind jij daarvan Tijn?” vraag ik.
“Ik vind dat niet erg. Wat vind je van mijn toversteen Lisa?” Lisa is de liefdessoap plots vergeten en vraagt of Tijn ijs kan toveren. Tijn laat het souvenir uit Egypte schitteren in de zon. Het is een groene steen met een plastic schorpioen erin. Lucas juicht. Er zijn tenslotte belangrijkere zaken dan verliefdheid. Veel belangrijkere zaken. Zoals een cornetto om half negen ‘s morgens.