Met z’n tweeën kwamen ze vanmiddag het IJsselmeer uit rennen, Tijn en zijn vriendinnetje Chayenne. ‘We hebben groot nieuws!’, gilde zij. ‘Jaaaaaaa mama écht hè!’, vulde Tijn aan.
‘Zooo vertel! Wat voor nieuws?’

‘We hebben verkering!’, klonk het trots in koor.
‘Wow echt? Tof hoor. Je wou toch nooit verkering Tijn?”
Hij schudde meewarig zijn hoofd, alsof ik iets heel doms vroeg. “Mama, let op. Nu Presley niet meer verliefd is op míj, maar op Matz, kan het! Nu hoef ik niet meer te kiezen. Dat zei Chayenne net”.
Eigenlijk wilde ik keihard lachen om deze onthulling, maar kleine casanova’s beledig je niet.

“Ah, ok. Nou gefeliciteerd dan maar, wat is dat eigenlijk, verkering?” Tijn haalde zijn schouders op, in zijn ogen was dit duidelijk het onbelangrijke gedeelte. Mijn kersverse schoondochter wist het gelukkig wel: “Dat is iets wat je op het schoolplein kunt zeggen tegen iedereen”