Ik loop met Tijn op straat, zoekend naar mieren voor zijn mierenhuis, zonder succes. We passeren een voortuin waarin een man aan het zingen is. Zijn kale hoofd glimt in de zon, maar toch zie ik een paar verdwaalde grijze haren in de wind wapperen. Ik schat hem een jaar of 70. Uitbundig klinkt het: “To all te girls I’ve loved before” Tijdens het zingen zwaait hij vrolijk met een harkje in zijn hand. Hij waant zich alleen…. “I’m glad they came along, I dedicate this song… To all the girls I’ve loved before!” Het klinkt loeihard en rete vals. Ik schiet in de lach. Hij ziet me en kijkt betrapt. “Hoeveel waren het er?” vraag ik impulsief. Ik schrik er zelf van, inwendig begin ik te vloeken om deze bijdehante vraag. Sjesus San.

“Hoeveel van wat?”, vraagt hij. “The girls you’ve loved, sorry” zeg ik, terwijl ik verontschuldigend glimlach. Hij kijkt bedenkelijk, alsof hij twijfelt of hij de waarheid zal zeggen of een grapje zal gaan maken. Hij kiest voor het eerste. “Eentje maar hoor, de mooiste en liefste van allemaal, maar ze is er al een jaar niet meer”. Zijn blik dwaalt mijmerend in de verte terwijl hij het zegt, naar een plek die alleen hij kent.
“Dat klinkt mooi, verdrietig dat ze er niet meer is. Misschien hoort ze je”. Hij knikt en harkt verder. Ik vervolg mijn weg.

“Wie weet!”, roept hij me na. Ik zwaai nog even. Het was gewoon maar een man met een hark en een dialoog van een paar seconden. Maar toch ben ik een beetje ontroerd door deze openhartige, intieme onthulling van een vreemde. Zonnebrillen zijn fijne exemplaren op zo’n moment. Volgende keer ga ik hem begroeten, de man met de hark van even verderop. Ik hoop van ganser harte dat hij zo weer verder zingt. Loeihard en onbezorgd.