“Buurman Piet, mag ik wat vragen? Een beetje brutaal?”
Mijn bejaarde buurman knikt instemmend. Orgelmuziek van zijn hand klinkt iets te hard door zijn zelfgemaakte boxen (“Niet zachter zetten, de boxen moeten trillen”).
Het geluid overstemt de bonkende, bijna ritmische klanken van de zuurstoftank in de hal. Zojuist stapte ik over slangetjes heen die vanuit zijn neus door de kamer slingeren naar deze tank. Hij wilde dat ik zijn cd ging beluisteren. “Dat hoesje. Die knop. Ja zo”.
-”Waar geniet je nou van, zo elke dag? Ik bedoel… je longen, nou ja. Die doen het bijna niet meer. Je handen doen pijn. En je hebt enge blauwe plekken waar je trouwens naar moet laten kijken. Dat terzijde. Geniet je nog?”
-”Ja. Van muziek. Pomtiedom. Hoor je het? Henny (zijn overleden vrouw) moest mij altijd aantikken. Op mijn schouder. Want dan kwam ik er niet uit. Uit die muziek. Begrijp je dat? Muziek is emotie”
-”Ja” zeg ik.
We zwijgen en luisteren. Wel een half uur lang. Stiekem kijk ik naar hem. Af en toe. Ik zie de beroering. En de schittering in zijn ogen wanneer er ongetwijfeld een herinnering voorbij vliegt. Want plots zie ik hem glimlachen of neuriën.

Dat pakken ze hem niet meer af. Muziek is in staat om filmpjes uit het verleden naar boven te halen en deze af te spelen in je hoofd. Soms deelt hij een vlaag van zijn filmpje tussen het luisteren door. Ik neem een nipje van de wijn. Chardonnay uit een kartonnen doos. Ik mocht het zelf inschenken. Witte uit de blauwe doos voor mij en rode uit de paarse doos voor hem. De paarse doos stond ook in de koelkast, maar daar zei ik niks van. Ook de goudse kaas die we delen sneed ik eerder in blokjes.
Muziek is emotie. Na vanavond ben ik ervan overtuigd. Als ik dat al niet was.