Op een zondag naar Ikea. Dan vraag je erom. Rijen dik vanaf de kassa tot aan de opgestapelde spaanplaten van whåtever.
Gezucht. Jengelende kinderen. Chagrijnige bezoekers met enkel een kaasschaaf in handen, terwijl ze de odeur van zojuist vermaalde Zweedse ballen uitstoten. Riekend uit hun mondholte bij elke vloek. Hè gezellig.

Ik was er ook zo één, met een kleine aankoop. Zonder de Zweedse delicatessen in mijn maag dan. Ik zocht wat anders, maar zo gaat dat als je je doel niet hebt gevonden in Ikea. Ongemerkt blijk je toch van alles nodig te hebben. Terwijl Afra en Frank voor me in de rij kibbelen over de keuze om rustig te wachten in deze massa of hun kingsize wijnglazen kapot te smijten tegen een bak afwasborstels, klinkt er een stem achter me. “Het is al Kerstmis daar, zie je dat?” Een vriendelijk gezicht van een meneer op leeftijd lacht me toe. Zijn vinger wijst naar een kersttafereeltje verderop. Lampjes en kerstballen blinken ons tegemoet in het licht van kille tl-lampen. Zijn ogen glinsteren en zijn bleke vingers klemmen zich stevig vast om een doos gouden kerstballen. “U lijkt daar vrolijk van te worden, houdt u van Kerstmis?”, vraag ik. Zijn glimlach verbreedt zich tot een innemende smile van oor tot oor. “Dit jaar wel, dan zie ik mijn kleinkinderen. Ik heb ze nog nooit ontmoet”

Wat volgt is een boeiende conversatie over zijn dochter die in Australië woont, inclusief het bewonderen van schattige kindersnoetjes in zijn portefeuille. We schuifelen langzaam richting kassa. In een ooghoek zie ik dat Frank zijn geduld verliest en hoor ik door de intercom dat Anna opgehaald wil worden uit Smålland. Het zijn achtergrondgeluiden geworden. Tijdelijke taferelen die er niet toe doen. Als ik na het afrekenen afscheid neem van Alfred wens ik hem alvast veel plezier. “Geniet. Ook van de voorpret. Hang gewoon die gouden kerstballen al op, oké?”
“Ja dat doe ik, het was gezellig, volgende keer bij jou!” roept hij me na. Ik grinnik om zijn gevatte grapje en check de tijd op mijn mobiel.

Een uur vroeger dan ik dacht. Wintertijd, en toch vliegt het voorbij. Afra vangt nog net op tijd haar glazen kelken op die bijna kapot knallen tegen de plots weigerende draaideur, haar wangen rood van irritatie. Ik geniet nog even na en neem er, gewoon, lekker even de tijd voor.