Kinderen kunnen dodelijk eerlijk zijn.  Ik onderga, met Tijn naast me, regelmatig tenenkrommende momentjes.  ‘Kijk mama die mevrouw komt net uit bad die heeft heel erge rimpelhanden’. ’Bij de slager krijg ik een veel groter plakje worst’ (id supermarkt). ‘Mama hier zijn die gele tampons, die heb jij toch altijd? Waarom wil je die rode niet?’. De meest gênante opmerking, so far, kwam toen er een vrouw in burka langs liep: ‘Kijk mama daar, een heks!’  Oh, die was echt vreselijk gênant. Dus dat. Nou ja, ga zo maar door. Ik denk dat de meeste ouders hier wel wat in herkennen.

Eerlijkheid. Sinds ik een kind heb denk ik daar vaker over na. Over hoe mooi, puur en ontroerend hun eerlijkheid is. Juist ook de warme, doortastende kant op.  Tijn kan soms dingen zeggen waarvan ik tranen in mijn ogen krijg, zo mooi.  Hoe eerlijk hij zijn liefde kan uiten. Of zijn oprechte verbazing en afschuw als hij iets ziet dat niet eerlijk is.

Eerlijkheid kan veel duidelijkheid geven. Duidelijkheid. Ja. Het is fijn om de garantie te hebben dat aan het eind van de maand je salaris wordt uitgekeerd. Het is belangrijk om te weten waar je aan toe bent. Het is noodzakelijk dat iedereen begrijpt dat rood licht stoppen betekent. Bam! Wat als we nou wat vaker de waarheid spreken en er geen doekjes om winden? Dat zou wel om een flinke portie directheid vragen. En in onze volwassen wereld lijkt het nogal ongebruikelijk om daar gehoor aan te geven.

Ik heb een keer vlakbij een man gewoond, die  altijd de ene na de andere mooie vrouw mee nam naar zijn huis. Ik noemde zijn huis:  Casa-Casanova.  Ik begreep er werkelijk niks van. De man zag eruit als quasimodo, was meestal bloedchagrijnig, kon zeiken om de meest pietluttige dingetjes en had bovenop dit alles de tred van Donald Duck!!? Totdat ik erachter kwam dat hij chirurg was. God wat irritant en wat onrealistisch tegenover hem. Ik fantaseerde soms dat zo’n vrouw gewoon eens zou zeggen: ‘Jan-Willem, wat ben jij een vreselijke vent. Je hebt geluk dat ik een simpele golddigger ben. Dus vooruit wees maar een lul, ik zal het verdienen’.  Een dream-onnetje. Maar het kon er bij mij niet in dat hij met het aantrekken van zijn witte doktersjas direct veranderde in de vriendelijke, woest aantrekkelijke dr. McSteamy. Toch? Nou ja… wie weet. Maar dat terzijde. Ons sociale leven is immers toch al doorspekt met kleine en grote leugentjes. Het zijn allemaal nuttige instrumenten om er relaties mee in balans te houden of om pijnlijke aanvaringen mee te omzeilen.

Wij leven niet in een ideale samenleving waarin eerlijkheid de gewoonste zaak van de wereld is. Veel mensen kleden de naakte waarheid graag aan met haute couture. Omdat dit beter overkomt.  Ik vind dat soms best jammer. Er valt vanzelfsprekend wel wat voor te zeggen dat we niet zomaar alles tegen elkaar eruit flappen. Kwetsen is onnodig.  Maar iets meer kinderlijke eerlijkheid zou best welkom zijn. Oprechter leven. Waarom zouden we immers moeilijk doen als het ook makkelijk (en rechtvaardiger) kan? Maar dat is mijn motto. Ik leef al behoorlijk zo. En. Tsja. Ik flap er, dusss, ook weleens iets uit wat niet echt handig is. Best balen. Maar da’s dan maar de keerzijde, die ik hierbij hoofdschuddend -en soms met rode wangen van schaamte- moet accepteren………Soit!