“Mama, wat een héle mooie ring heb jij!”, zegt Tijn (4) tegen me. “Maar WAAR zijn je andere ringen nou?” Huh? Dat mag je zeggen. Die lagen daar toch óók. In dat bakje? Ik zoek me -voor zeker vijf volle irritante minuten- een ongeluk. Naarstig, in alle bakjes en laatjes. Totdat ik opeens hoor: “TADAAAAA!!!! Hier zijn ze mama, ik had ze verstopt in de wc-rol!” Twee kleine handjes in de lucht, met daarin mijn ringetjes. Een gezicht stralend van trots, want hij had ze toch maar mooi ‘gevonden’.

Bedenken dat hij ze nooit had mogen verstoppen deed hij écht even niet, op dat moment.

Tijn komt wel vaker met dingetjes die ik niet helemaal kan volgen. Zijn kleuterbrein blijft in beweging, zet hem aan tot denken, analyseren, onderzoeken en helaas -in sommige gevallen dan- doen.

Hij was laatst gebiologeerd door het putje in de wasbak en de afvoer van de wc. “Waar gaat al dat water nou toch allemaal héén mama?” De uitleg dat alles via een hele grote buis, onder de grond, naar ‘het riool’ ging, was blijkbaar niet voldoende. Een paar dagen later zei hij: ‘Mama, ik heb iets in het putje gegooid, zullen wij dat dan nu weer even gaan ophalen bij het riool, daar heb ik zin in. Waar zit dat? Bij de supermarkt?” Dat waren mijn kleine zilveren oorbelletjes. Dus. “Ik dacht dat we ze gewoon weer konden ophalen, hoor, mama”. Zucht.

Verstoppen en onderzoeken zijn favoriet. Met Pasen was hij zo druk met het verstoppen van zijn chocolade-eieren dat hij op een gegeven moment eigenlijk ook niet meer wist waar ze allemaal lagen. Er worden er nog steeds twee vermist.

Gék word ik vaak van die troepjes die overal liggen. Op de meest belachelijke plekken. Bewust stout, onbewust in de snelheid….. Of gewoon omdat Tijn zelf serieus heeft bedacht dat het bijzonder lief/ handig/logisch is, om iets juist op die plek neer te leggen:
Een kleiwerkje met stro onder mijn dekbed. Plastic soldaatjes in de wasmachine. Knikkers in zijn kussensloop. Paperclips -pardon: toverpijlen- in zijn broekzak. Zijn mooiste schelpen in de bestek-la. Gemummificeerde spinnen in mijn bodylotion. Bloemetjes in mijn schoenen…En dan hebben we het nog niet eens over zijn uitpuilende jaszakken: hij heeft namelijk -hoe georganiseerd- 1 jaszak voor zijn buitenspulletjes (takjes, blaadjes, beestjes) én 1 jaszak voor zijn binnenspulletjes (troep).

‘Ruim je spulletjes nou eens op waar het hoort’, zeg ik vaak.

Door een kleine opening van een vaas propte hij laatst een broodje kaas, waar hij blijkbaar geen trek meer in had. De vuilnisbak is dan lang niet zo interessant. Hij was zo geconcentreerd bezig met het proppen, dat hij niet hoorde dat ik de woonkamer al was ingestapt. Ik betrapte hem op heterdaad. “Gááátver Tijn!” Van schrik vloog hij een halve meter de lucht in.

Dan krijgt hij straf. Geen lunchdate met een meisje uit zijn klas bijvoorbeeld,op de gang staan óf een hele dag geen snoep.

Toch vrees ik dat, ondanks de straf, uitleg en standjes, de verstop-manie van al die troep nog lang niet voorbij is. Het is een zeer hardnekkig kleuter activiteitje van hem geworden. En dat ‘onderzoeken’ ook. Laatst vroeg ik of hij mijn mooie lippenstift misschien ergens had gezien.

Zijn antwoord: ‘Ja, dat weet ík toch niet mama, dan moet je je eigen troep maar beter opruimen’.