Mijn ventje betrad op 16 september 2013 als verse 4-jarige onwennig de kleuterschool. Hangend op mijn arm, zijn armpjes veel te stevig om mij heen… Verlegen en vol spanning. Onzekere, licht vochtige oogjes keken me aan. Ik fluisterde in z’n oor dat het allemaal goed zou komen en dat het heus, echt waar, heel erg leuk wordt – op school.

En dat is het, leuk! Sinds dag 1 is het de traditie dat ik samen met hem, op zijn kleine kleuterstoeltje, innig verstrengeld wacht tot de schoolbel gaat. We lachen, praten, delen geheimpjes uit en knuffelen. Soms laat hij me een recent kunstwerk zien dat hij heeft gemaakt. Na de bel nog een laatste kus, zwaai en dan gaat mama. Maar altijd toch, nog even, die stiekeme knipoog van mij door het raampje van de klas naar m’n knulletje … ‘doeehoeeg’ lach ik. Ik krijg een verlegen lachje terug, z’n handje gaat nog even omhoog… *Zucht, schatje*

Sinds een paar dagen is het anders.
Hij gaat zitten op z’n kleuterstoel en ik zit ervoor, op m’n hurken, mijn gezicht naar hem toe. Dat ging zomaar, die verandering van positie. Ik geef hem een kusje en zeg ‘veel plezier’…

‘Mam ga nouwww, de bel gaat zo’ zegt hij weer. Hij duwt me een klein beetje weg en zijn ogen volgen een stoeipartij die ergens plaats vindt, achterin de kring. Een paar aanwezige ‘grote’ jongens van ruim 5 jaar hebben de grootste lol. Tijn kijkt ze met een scheef lachje en vol bewondering aan. Ze zien hem niet.

‘Nou daag Tijn, ik ga nu he!? Tot straks!’

Hij hoort me al niet meer…

Sjit. Begint dat loslaten nu al?