Tag Archives: leven

HAAIDIEDOEI!

Posted on by
11739588_887998511272010_1513685508_n

Ik riep vandaag “Haaidiehoo!!” tegen iemand. Als begroeting, in de supermarkt. Ik weet niet waar het vandaan kwam. Uit 1989 wellicht. Een irritantere begroeting kan ik even niet bedenken. Het klinkt net een tikkie té opgewekt. En toch zei ik het. Tijdens het uitspreken van de derde klemtoon: “hoo” was ik zelf ook verbaasd hoor. Als je net een keuze probeert te maken uit Lassie Toverrijst en Silvo basmatirijst dan is zo’n uitroep die je van achter verrast natuurlijk monsterlijk. Ik was wel zo verstandig om het daarbij te laten, na een ‘Hoi!’ die retour kwam. Het kan altijd erger. Mensen die na een begroeting door vragen. Vooral mensen die je al een tijdje niet hebt gezien en waar je even geen tijd voor hebt. “Gaat alles lekker?” valt nog mee, da’s best lief. Die kun je nog wegwimpelen met een vluchtige oprechte glimlach en een: “Ja heerlijk hoor. Haast haast! Doei”.

Maar er zijn er altijd mensen die -juist als je gillende haast hebt- eens flink de tijd willen nemen voor een persoonlijk interview. Of eigenlijk….hun bemoeierige aannames willen ventileren. Laatst trof ik er zo eentje….Iemand die niet het beste in mij naar boven haalt. Iemand die ik eigenlijk nauwelijks ken. Wellicht een keertje mee heb gesproken op een verjaardag. Een vage kennis. Zulke mensen kent iedereen toch? Ik noem haar Agatha, die naam past bij haar. Ze begon met “Zoooo je bent weer alleen hè, ik hoorde het laatst van Agnes. Gut, het is me allemaal wat. Tsja, nu moet je weer aan de man natuurlijk. (?) Zal wel niet zo makkelijk zijn. Mensen scheiden om níks tegenwoordig. Ik zei laatst nog tegen Pia, die van Ooms die gaat het nog moeilijk krijgen, helemaal alleen met Thijmen. Oh Tijn? Ja ok, Tijn bedoel ik. Nou meid, ik zou niet graag in je schoenen staan. Je redt het zeker maar net allemaal. Het is al een wonder dat je zo snel een huis vond, al is het in een buurt waar ik niet zou willen wonen hoor”… Ik liet een ongemakkelijke stilte vallen. Was ze klaar? Eigenlijk wilde ik gewoon wat sperziebonen en een pak yoghurt kopen. Ik was geenszins van plan om dat oubollige azijnmens de ins en outs van mijn privéleven te vertellen, welke ze onder het genot van een koffiekaakje weer door kon nemen met medeaagjes Pia en Agnes, van wie ik zo vluchtig ook even niet weet wie dat zijn. Bah!

Gelukkig doet de ongemakkelijke stilte vaak wél zijn werk. Ik glimlachte hierbij terwijl de gezichtsuitdrukking van Agatha van standje ‘rete nieuwsgierig’ naar standje ‘ongemakkelijk’ schoot. Dan zijn we er namelijk. Dan voelt ze wat ik voel. Ongemak. Met een kort doch opgewekt antwoord maakte ik me uit de voeten. De glimlach vastgebeiteld op mijn gezicht. Alsof dat de inwendige irritatie en het opkomende rotgevoel weg kon blazen. Eigenlijk wilde ik meer zeggen. Zelfs onaardig doen, maar dat is zinloos en zonde van de tijd.
Buiten kom ik erachter dat ik de yoghurt ben vergeten. Voor geen goud loop ik weer naar binnen. Geen zin in. Met veel plezier stop ik onderweg nog even bij de supermarkt vlakbij mijn huis. Mijn huis. Hij staat daar prima. Alles gaat goed. Ik ben zelfs gelukkig! Gelukkiger dan een verbitterde Agatha met koffiekaakjes vanachter de geraniums. Dat weet ik wel zeker. Mijn leven zit weer in de lift en dat heb ik lange tijd niet kunnen zeggen! Een lift die bij haar volkomen vastgeroest zit tussen haar krampachtige ideeën en negatieve overtuigingen. Want alleen vanuit stierlijke verveling kun je mensen zo benaderen. Dikke haaidiedoei Agatha!

FacebookTwitterGoogle+WhatsAppPinterestPrintEmailLinkedInDelen

VOOR WAT HET WAARD IS

Posted on by
waard86786292_n

Ik had zojuist even een ‘luchtig’ gesprekje met buurman Piet van 85jr in de achtertuin. Aangezien onze tuinen slechts worden gescheiden door een hekje van maar 1 meter hoog gebeurt dit wel vaker. Ik opende met de woorden: “Hoe gaat het?” “Wat een klotevraag! Je kunt denk ik wel aan mijn bakkes zien dat het beroerd gaat?!” Een gepaste stilte volgde van mijn kant…. Hij vervolgt “Ik ben 18 kilo afgevallen en krijg nog maar weinig lucht”. Ik besloot dit rotnieuws kracht bij te te zetten met zijn favoriete woord: “Klote”. Hij knikte. We keken even voor ons uit, naar het onkruid dat in onze beide tuinen welig tiert.
Plots zei hij: “De artsen hebben me gevraagd of ze me moeten reanimeren als het weer fout gaat, ik zei dat ik het dan wel best vind als ze niks meer doen”. “Niks? Maar je geniet toch nog best van het leven? Heb je trouwens zin om een terrasje te pakken?” “Nee, ik heb pijn in mijn poten. Genieten. Wat is dat nou, voor wat het nog waard is? En een terras krijgt geen cent van me, voor die 8 gulden die ik moet betalen voor een kop koffie koop ik een heel pak bij de supermarkt”. Oef. Hij heeft duidelijk zijn dag niet. “Dan kom ik binnenkort wel weer even een wijntje bij je drinken”. Ik ontlok een glimlach. Onze borrelavondjes zijn altijd heerlijk. “Wil je er nu eentje? Ik heb alleen rood”. Ik klim over het hekje en stap aan zijn kant van de tuin op een kratje, die hij daar speciaal voor mij heeft neergezet. “Nou….een klein slokje dan, want Tijn komt straks alweer uit school”. Zo zaten we even. Praten hoeft niet steeds. Zijn onkruid stinkt als een beerput, zei hij, na enige tijd. Ik zei met een knipoog dat zijn neus in elk geval beter werkt dan de mijne, da’s dan tenminste nog één orgaan dat het uitstekend doet. Cheers! Onze glazen klinken.

“Dit is toch écht wel genieten hoor Piet”.
“Weet je wat het met jou is? Jij bent te snel tevreden! Gekke meid.”
Hij keek stug. Maar een twinkeling in zijn ogen verraadde hem. Het brombeertje genoot stiekem toch wél even van dit piepkleine moment…..
Voor wat het waard is.

PASSIE?!

Posted on by
passie header

10154987_642980785773785_6051474044264184041_n

 

‘I wasn’t lucky enough to have ever found what I wanted to do’, dat zegt de mevrouw hier boven op dat plaatje. Ze heeft nog nooit haar passie gevonden. Dat klinkt op de één of andere manier best treurig. Maar: ‘She did nicely’.  Nicely. Hmm…  Als ik naar haar kijk zie ik pretoogjes en een tevreden glimlach. Ze  heeft niet gevonden wat ze wilde doen in haar leven. Dat geluk was niet voor haar weggelegd zegt ze eigenlijk. Betreft dit alleen haar werk of haar instelling? Wat jammer dat ze geen antwoord kan geven. Heeft ze, gezien haar leeftijd, al rust met deze gedachte?

Ik geloof, bijvoorbeeld, niet dat de vuilnisman die hier vanmorgen zijn zoveelste stinkende emmer leegde in de vrachtwagen bezig is met zijn passie. Ik denk zelfs dat het gros van de mensen qua beroep niet hun passie uitvoeren, maar simpelweg geld moeten verdienen. Om van te kunnen leven. En ik hoop ook om van te genieten. Dat er misschien zelfs een passie is, waarin ze dat verdiende geld stoppen. Een boeiende gedachte als je bijvoorbeeld op een terrasje zit en een willekeur aan mensen voorbij ziet lopen.  Wie is er bezig met zijn passie?

Passie.

Ik vind het soms iets dromerigs hebben dat woord, iets om over te mijmeren. Een verlangen. Het doet mij denken aan gedachtes die ik als kind had over hoe ik later zou worden. De toekomst die ik verlangend bedacht voor mezelf was nog grenzeloos.  Heerlijk hoe kinderen kunnen denken.  Uiteraard zou ik actrice, popidool, of op zijn minst een uiterst interessante en charmante dame worden. Met zo’n roze jurk aan en blonde krullen. Een dolgelukkige dame ook natuurlijk.  Met een paleis, 5 kinderen en een prins. Ik had ook al bedacht hoe ik wilde heten later: Esmeralda!  Godzijdank namen mijn ouders mij niet zo serieus dat ze daadwerkelijk een naamswijziging hebben aangevraagd bij het gemeentehuis.

Naar mijn mening is passie een geheim ingrediënt dat je in alles stopt wat je doet. In zoveel mogelijk dingen dan althans. Is passie niet iets noodzakelijks dat je ergens moet vinden. Dat het ‘vinden’ ervan  een soort overgewaardeerde mythe is. Als het najagen van een pot goud die aan de onderkant van een regenboog zou moeten liggen.  Misschien is het ‘gewoon’ helemaal prima om het leven per dag te nemen en van alle kleine simpele dingen te genieten? De activiteit zelf is denk ik niet eens zo belangrijk. Het gaat erom dat je zo opgaat in deze bezigheid alsof het lijkt dat de tijd voorbij vliegt. Dat je je omgeving even vergeet en misschien ook jezelf.  Mensen met passie herken ik altijd aan hun energie, bevlogenheid en enthousiasme. Volgens mij heeft iedereen een passie op een bepaald gebied. Iedereen.

Passie.

Leven met hartstocht en verlangen. Er is altijd wel iets waar je het in kunt stoppen. Heeft de mevrouw op dat plaatje dat dan niet gedaan? Heeft ze altijd gedacht aan de dingen die ze nóóit zou vinden of kunnen, ook al wist ze niet eens wat die dingen waren? Heeft ze onbewust altijd zitten wachten op iets dat ze niet had?  Gewacht totdat passie haar pad zou kruisen? Misschien heeft ze wel hartstochtelijk veel van haar familie, vrienden, man en kinderen gehouden. Dat op zijn minst. Aan haar lieve tevreden gezichtje te zien wel. Ik zie geen verbittering. Maar toch, kon het plaatje maar even terug praten… Gewoon. Om mij gerust te stellen.   ;-)

Just wondering.