Ik zit op de fiets. Ver voor me, aan de rechterkant, loopt een man op de stoep. Ik herken je. Rossig haar, die krul, die tred. Ik fiets harder, om jou zo gedag te gaan zeggen. Plotseling schrik ik. Want jij kunt hem helemaal niet zijn. Onmogelijk. Twee maanden geleden was ik namelijk op je begrafenis. Geen groet, geen bezorgde vraag van jou hoe het met me gaat. Geen vaderlijk advies. Geen gegniffel of lachen, met tranen in onze ogen, als we herinneringen ophalen. Geen vraag van mij hoe het met je sportwagen gaat die je al maanden aan het opknappen bent. Of wanneer ik die zeilles bij je zal nemen. Die zeilles die je me nu niet meer kunt geven. Heb je het druk daarboven? Net zo druk als dat je hier was? Geniet je daar net zoveel, zeker nu je niet meer hoeft te vechten? ….

Delen