Het was al diep in de avond, we liepen op blote voeten over het strand. Een licht briesje, heerlijk. Toch maar even op mijn telefoon kijken hoe laat het is. Exact 0.00 uur.  ‘Hee jongens, hee and hello the rest of you, Het is twaalf uur. It’s twelve o’clock!’  Sjongejonge, het is maar goed dat ik even keek. Een dikke grijns op mijn gezicht. Dit lag in de lijn der verwachting. We kwamen net een visrestaurant uit waar Linda en ik onze dansmoves hadden geshowd op een Egyptisch jengelmuziekje met een man op stelten én een, geheel in glitter gestoken en met flamboyante veren getooide, lilliputter.  De hele avond verliep al chaotisch of, zoals ik het zelf ter plekke typeerde, ’hilarisch’. Precies de reden waarom ik was vertrokken, even iets anders.  Behoorlijk anders dan het traditionele aftellen met oliebollen. Op dat moment stond ik waar ik wilde staan. Op een bijzondere plek ergens op de wereld. In dit geval op een strand, genaamd Sahl Hasheesh, aan de rode zee in Hurghada te Egypte.  Ik stond daar met Tijn, Linda en André (twee vrienden van me die daar wonen), een Zweeds echtpaar en een keurige Engelsman. Ik geloof dat die laatste nog gedacht heeft aan een paar glazen en een fles champagne tussen de activiteiten van de avond door. Ik omhelsde en zoende mijn lieve kleine ventje en hierna een paar bekende en relatief onbekende mensen. 2015 was begonnen.

Het leven bestaat uit momenten. We kunnen erop wachten tot we vinden dat we klaar zijn voor die ene mooie beleving of deze zelf creëren. Ik had twee weken daarvoor ook niet verwacht dat ik daar zou staan met oud&nieuw. Ik verras mezelf graag. Ergens onderhuids broeide het al een tijdje. Ik heb niet de leukste dingen meegemaakt in het afgelopen jaar. Ik ben veel kwijt geraakt, essentiële dingen. Dingen waar ik grotendeels zelf voor gekozen heb en nog steeds voor de volle honderd procent achtersta. Dat maakt het echter niet minder ingrijpend. Toen het kouder begon te worden en de feestdagen naderden verzuchtte ik weleens dat ik er eigenlijk even uit moest. Normaliter geef je geen gehoor aan dit soort impulsen. Zo valt er altijd wel iets te klagen. ‘Niet zeuren, doorgaan’ is toch wel een beetje die Westfriese nuchterheid die ik bezit.  Totdat er opeens een aanbieding langs kwam die ik gevoelsmatig niet kon weigeren. Die ik voor mezelf om moest zetten in actie. Zeuren blijven óf de ballen hebben om er wat aan te doen. Ik ging voor keuze twee. De bewuste aanbieding kwam van een vriendin die nu in Hurghada woont en daar een extra appartement heeft.  Toen ik de foto’s zag klopte alles. Onvrede, sleur en een diepe wens hadden elkaar gevonden. Het was beklonken. Ik ging naar Afrika, alleen, met Tijn. Mijn moeder was wat bezorgd over Egypte, de overheid bestempelt deze vakantiebestemming met een veiligheidsrisico. Nu reizen mijn ouders al een jaar of 15 de hele wereld over, dus doen alsof ze dat heel erg spannend vond kon ze nou ook weer niet. Het gunnen blijft dan over en het héél veel plezier wensen.

De bezorgdheid was ongegrond. Ter plaatse leer je meteen op je intuïtie te vertrouwen en met de mijne is niks mis, zo bleek.  Hurghada is een levendige, indrukwekkende stad.  We hebben daar veel gezien, gevoeld en beleefd. Rijk en arm ervaren. Cultuur gesnoven op de lokale markten…. gezien hoe stichting Saida* (de stichting waar Linda zich met hart en ziel voor inzet) daar goed werk verricht. Ook hebben Tijn en ik namens de kinderkledingbank Hoorn een pakket vol schoolspullen mogen afleveren bij stichting ‘The heART of Safaga’  (Bestemd voor ‘Safaga’s special school for mentally handicapped children’*). Daarnaast hebben we het prachtige koraal en de bijzondere vissen mogen aanschouwen vanuit een onderzeeër op 25 meter diepte in de Rode Zee. Op een kameel gereden, want dat doe je als je daar bent, een schitterend Aquariumpark bezocht en als laatste nog een dolfijnenshow, alwaar ik onverwachts gekust ben door een Walrus.  En dat laatste is nog vastgelegd ook, tot grote hilariteit van Tijn.

Geen seconde heb ik spijt gehad van de keuze om Nederland tijdelijk in te ruilen voor Egypte.  Ik zal het financieel wat rustiger aan moeten doen de komende tijd, maar niets weegt op tegen deze heerlijke ervaring. En de zon…. de zon! Wat is het fijn om midden in de winter blootsvoets over een prachtig strand te lopen in een graadje of 26. Tijn vond schelpen waarvan hij het bestaan niet wist….  Intens genoten. Dat dekt de lading wel.

‘You don’t always need a plan. Sometimes you just need to breathe, trust, let go…. and see what happens!’ Just go with it. Het zou je zomaar kunnen verrassen Ik wens je een voortreffelijk avontuur!

—————————————————————————————————–

* http://www.stichtingsaida.nl

Stiching Saida plant op termijn een weeshuis in Hurghada. In de tussentijd is Linda wat individuele projecten gestart die een direct resultaat opleveren. Ze laat de vrouwen daar  diverse, prachtige handwerkjes maken en verkoopt deze door via haar facebookpagina.  Door dit micro krediet krijgen de alleenstaande vrouwen of gezinnen die het financieel moeilijk hebben lucht in een hard bestaan. Al het vraagt is determination … en dat is er!  Als Egypte stabieler is, en ze alles rond kan krijgen gaat ook voor het project ‘weeshuis’ de kurk van de fles, net als op het strand van Shal Hasheesh op oudejaarsavond!

* https://www.facebook.com/pages/Safagas-school-for-mentally-handicapped-children/113538345399539