‘I wasn’t lucky enough to have ever found what I wanted to do’, dat zegt de mevrouw hier boven op dat plaatje. Ze heeft nog nooit haar passie gevonden. Dat klinkt op de één of andere manier best treurig. Maar: ‘She did nicely’.  Nicely. Hmm…  Als ik naar haar kijk zie ik pretoogjes en een tevreden glimlach. Ze  heeft niet gevonden wat ze wilde doen in haar leven. Dat geluk was niet voor haar weggelegd zegt ze eigenlijk. Betreft dit alleen haar werk of haar instelling? Wat jammer dat ze geen antwoord kan geven. Heeft ze, gezien haar leeftijd, al rust met deze gedachte?

Ik geloof, bijvoorbeeld, niet dat de vuilnisman die hier vanmorgen zijn zoveelste stinkende emmer leegde in de vrachtwagen bezig is met zijn passie. Ik denk zelfs dat het gros van de mensen qua beroep niet hun passie uitvoeren, maar simpelweg geld moeten verdienen. Om van te kunnen leven. En ik hoop ook om van te genieten. Dat er misschien zelfs een passie is, waarin ze dat verdiende geld stoppen. Een boeiende gedachte als je bijvoorbeeld op een terrasje zit en een willekeur aan mensen voorbij ziet lopen.  Wie is er bezig met zijn passie?

Passie.

Ik vind het soms iets dromerigs hebben dat woord, iets om over te mijmeren. Een verlangen. Het doet mij denken aan gedachtes die ik als kind had over hoe ik later zou worden. De toekomst die ik verlangend bedacht voor mezelf was nog grenzeloos.  Heerlijk hoe kinderen kunnen denken.  Uiteraard zou ik actrice, popidool, of op zijn minst een uiterst interessante en charmante dame worden. Met zo’n roze jurk aan en blonde krullen. Een dolgelukkige dame ook natuurlijk.  Met een paleis, 5 kinderen en een prins. Ik had ook al bedacht hoe ik wilde heten later: Esmeralda!  Godzijdank namen mijn ouders mij niet zo serieus dat ze daadwerkelijk een naamswijziging hebben aangevraagd bij het gemeentehuis.

Naar mijn mening is passie een geheim ingrediënt dat je in alles stopt wat je doet. In zoveel mogelijk dingen dan althans. Is passie niet iets noodzakelijks dat je ergens moet vinden. Dat het ‘vinden’ ervan  een soort overgewaardeerde mythe is. Als het najagen van een pot goud die aan de onderkant van een regenboog zou moeten liggen.  Misschien is het ‘gewoon’ helemaal prima om het leven per dag te nemen en van alle kleine simpele dingen te genieten? De activiteit zelf is denk ik niet eens zo belangrijk. Het gaat erom dat je zo opgaat in deze bezigheid alsof het lijkt dat de tijd voorbij vliegt. Dat je je omgeving even vergeet en misschien ook jezelf.  Mensen met passie herken ik altijd aan hun energie, bevlogenheid en enthousiasme. Volgens mij heeft iedereen een passie op een bepaald gebied. Iedereen.

Passie.

Leven met hartstocht en verlangen. Er is altijd wel iets waar je het in kunt stoppen. Heeft de mevrouw op dat plaatje dat dan niet gedaan? Heeft ze altijd gedacht aan de dingen die ze nóóit zou vinden of kunnen, ook al wist ze niet eens wat die dingen waren? Heeft ze onbewust altijd zitten wachten op iets dat ze niet had?  Gewacht totdat passie haar pad zou kruisen? Misschien heeft ze wel hartstochtelijk veel van haar familie, vrienden, man en kinderen gehouden. Dat op zijn minst. Aan haar lieve tevreden gezichtje te zien wel. Ik zie geen verbittering. Maar toch, kon het plaatje maar even terug praten… Gewoon. Om mij gerust te stellen.  

Just wondering.