Zou ze kijken naar het type vrouw voordat ze wat van haar gaat stelen? Zou ze kijken of het haar maat is? Of het een dure of een goedkope is? Een versleten of een nieuwe? Of het haar kleur is. Of *brrr* … nog vreemder: zou ze ze DRAGEN??? Of zou enkel de adrenaline -tijdens en na het stelen- van een bustehouder haar genoeg voldoening geven? De BH-kleptomane. Ik had er nog nooit van gehoord. Maar ik werd er vandaag mee geconfronteerd.

Ik was vanmiddag even naar het zwembad, vrij zwemmen met m’n zoontje. Bubbelbadje erna. Heerlijk. Tijdens het aankleden, na het zwemmen, had ik al voor de duizendste keer naarstig m’n spullen doorzocht en kon m’n BH niet vinden. Écht niet. Ook niet aan de haakjes van de hokjes of op de grond onder de hokjes. In de vuilnisbakken…

Maar nee hoor. Nergens. Bizar. Ik besloot het missende stukje stof daarom maar even te melden bij de receptie met m’n telefoonnummer erbij. Je weet het niet, misschien wordt het gevonden.

De receptioniste schrok toen ik de vermissing melde. ‘Onee, is het weer zover!?!’ riep ze uit.

… eh pardon?

‘Ze is terug’ …  ’de “BH-kleptomane”, tenminste dat denk ik’, kreeg ik te horen.
Jawel, het moest ook even tot mij doordringen dat er schijnbaar een ziekelijk vrouwspersoon bestaat die in het zwembad BH’s jat van andere vrouwen. Als ze niet opletten of met hun kind bezig zijn.

De BH-kleptomane is een keertje op heterdaad betrapt in het zwembad en opgepakt, tijd terug alweer, begreep ik. Echter, de receptioniste had de laatste weken weer een opvallend aantal meldingen gehad van verdwenen BH’s.

Dus. Hij is weg. Dat ding. Geweldig. En bedankt, hoop dat het je maat is…trut!

En ik nog denken dat het chloor in m’n ogen en oren het vervelendste was, en het feit dat Tijn en ik, rillend en nat van de kou met de badmeester alle kluisjes af moesten…omdat ik overvallen werd door een totale black-out inzake het kluisnummertje. En de locatie van de kluis.

Nee hoor. Het kan altijd gekker. Zo zie je maar weer.